Bartłomiej Stein (Barthel Stein, Bartolomaeus Stenus, Sthenus, Steinus) – urodzony w Brzegu w 1476, zmarł w 1522 r. Prekursor historycznego dziejopisarstwa śląskiego. W 1495 r. w księgach Akademii Krakowskiej wpisany jako Bartholomeus Georgii de Brega. W 1498 r. na Akademii Krakowskiej otrzymał tytuł bakałarza, a w 1501 magistra (arcium libb. Magister Cracoviensis).
Pomiędzy 1501 a 1506 r. wykładał na Akademii Krakowskiej dzieła Cycerona, Arystotelesa i Statiusa. W międzyczasie studiował medycynę w Wiedniu. Po pobycie w Wittenberdze trafił w 1512 r. do Wrocławia gdzie w konwencie Joannitów napisał na przestrzeni lat 1512 – 1513 swoje najbardziej znane dzieło, a mianowicie Descriptio Tocius Silesie et Civitatis Regie Vratislviensis – opis całego Śląska i królewskiego miasta Wrocławia.
Descriptio Steina jest najstarszym zachowanym opisem dzielnicy, w którym pokrótce przedstawił cały znany mu Śląsk, ważniejsze miasta a nade wszystko Wrocław – jego stolicę. Opis nosi cechy księgi geograficznej i historycznej zarazem. Na jego kartach znalazł się najstarszy znany opis Brzegu – rodzinnego miasta autora.
Max Drischner – niemiecki kompozytor, organista, kantor i dyrygent chórowy. Urodził się 31. stycznia 1891 w Prieborn (Przeworno w powiecie strzelińskim).
Od 1910 Max Drischner studiował siedem semestrów teologię Lipsku i we Wrocławiu. Od 1914 r. jako pierwszy niemiecki student rozpoczął naukę gry na klawesynie u słynnej polskiej klawesynistki Wandy Landowskiej w Berlinie, w otwartej w 1913 r. Hochschule für Musik.
W szkole Landowskiej przyswoił sobie podstawy klasyki muzyki barokowej i jej odpowiednią interpretację. Po okresie pierwszej wojny światowej Drischner kontynuował naukę u boku prof. Paula Hielschera w brzeskim kościele p.w. św. Mikołaja, koncentrując się na dziełach organowych wykonywanych na barokowych organach Michaela Englera. Po śmierci Hielschera w 1924 r. powierzono Drischnerowi funkcję organisty kościoła św. Mikołaja, którą pełnił do 1946 r. w swoim repertuarze Drischner miał około 120 utworów dawnych mistrzów.
Jego liczne podróże w tym zapoczątkowane od 1927 r. podróże do Norwegii zaowocowały powstaniem utworów inspirowanych naturą i kulturą Skandynawii w tym Norwegische Variationen , Norwegische Volkstonsuiten (1939). Drischner komponował utwory na organy, na chór i organy, partie solowe i chorały ubogacające oprawę muzyczną liturgii ewangelickiej. Najbardziej znanym był zbiór Choralvorspiele für Dorforganisten wydany w języku niemieckim i norweskim. Najwyżej cenionym utworem Drischnera był skomponowany w Brzegu, w 1 niedzielę Adwentu 1944 r., Die Weihnachtsgeschichte (Opowieść Bożonarodzeniową) na organy i chór.
Drischner był inspiratorem wykonanej w latach 1926 – 1928 wielkiej renowacji brzeskich organów Englera – jednego z najcenniejszych wówczas instrumentów organowych w Niemczech. W 1946 r. opuścił Brzeg. W latach 1947 – 1955 pełnił funkcję kantora i organisty przy kolegiacie w Herrenberg, po czym rozpoczął pracę przy kościele klasztornym franciszkanów w Grauhof koło Goslar. W 1955 r. przeprowadził się ostatecznie do Goslar gdzie w roku następnym otrzymał Kulturalną Nagrodę tego miasta. Drischner zmarł 25 kwietnia 1971 r. w Goslar.
więcej patrz: http://www.max-drischner.de/
Kurt Masur – urodził się w Brzegu 18 lipca 1927 r. Jego dom rodzinny mieścił się na ul. Młynarskiej. Młodzieńcza fascynacja barokowymi organami Michaela Englera znajdującymi się w kościele św. Mikołaja w Brzegu oraz muzyką organową, wyznaczyła życiową drogę Masura. Organistą nie został jednak w latach 1942 – 1944 podjął naukę gry na fortepianie i wiolonczeli we wrocławskim konserwatorium muzycznym.
Po zakończeniu II Wojny Światowej w latach 1946 – 1948 studiował grę na fortepianie, kompozycję i dyrygenturę w Hochschule für Musik w Lipsku. Od zakończenia studiów rozpoczyna się kariera dyrygencka Masura, najpierw jako dyrygent najznakomitszych orkiestr Niemieckiej Republiki Demokratycznej (Lipsk, Erfurt, Berlin, Drezno, Schwerin, Halle).
Wkrótce sława Masura przekroczyła granice żelaznej kurtyny. W 1975 r. rozpoczął działalność dydaktyczną jako profesor Akademii Muzycznej w Lipsku. W latach 1991-2002 obejmował funkcję dyrektora muzycznego Filharmonii Nowojorskiej. 30 maja 1996 r. Rada Miejska w Brzegu nadała Kurtowi Masurowi Honorowe Obywatelstwo Miasta Brzegu.
W 2002 r. Masur pełnił funkcję dyrektora muzycznego Filharmonii Londyńskiej. W tym też roku powierzono mu dyrygenture paryskiej The Orchestre National de France. Kurt Masur zmarł 19 grudnia 2015 r.
więcej patrz: http://www.kurtmasur.com/
Ksiądz prałat Kazimierz Makarski – przyszedł na świat 11 kwietnia 1914 r. w Kołomyi w rodzinie kolejarskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej i gimnazjum kołomyjskiego rozpoczął studia w seminarium duchownym przy wydziale teologicznym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął w Katedrze Lwowskiej 26 czerwca 1938 r., po czym rozpoczął pracę duszpasterską w Kamionce Strumiłowej.
W okresie II Wojny Światowej za swoją działalność w obronie ludności polskiej władze sowieckie oraz nacjonaliści ukraińscy wydali na księdza Makarskiego dwa wyroki śmierci. W sierpniu 1946 r. wraz z fala repatriantów przyjechał na Dolny Śląsk.
Początkowo pracował jako duszpasterz w Kuźnikach Świdnickich a następnie w Domaniowie k. Oławy. W sierpniu 1957 r. na polecenie wrocławskiej Kurii Biskupiej objął probostwo w Brzegu. Przeciwko tej decyzji protestowały władze Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu widząc w osobie księdza Makarskiego zagrożenie ideologiczne, jednak Kuria Wrocławska nie cofnęła swojej decyzji.
Ksiądz Makarski znany był jako gorliwy patriota, żarliwy kaznodzieja i opiekun środowisk intelektualnych. Był świadomym przeciwnikiem działań zmierzających do laicyzacji społeczeństwa polskiego wprowadzanego w życie od 1958 r. przez władze państwowe pod wodzą Władysława Gomułki. Według tajnych raportów służby bezpieczeństwa pod wpływem działalności księdza Makarskiego, w latach 1959 – 1960, rodzice dzieci uczęszczających do brzeskich szkół zaczęli pisać petycje do władz, domagające się przywrócenia nauczania religii w szkołach i krzyży w pomieszczeniach szkolnych.
Swoją troską brzeski dziekan obejmował również członków organizacji harcerskich odciąganych od Kościoła a nawet kręgi organizacji partyjnych, aby ustrzec ich członków przed przewidywaną przez władze kościelne kara ekskomuniki za czynny udział w działalności komunistycznej. Przez swoją działalność uznany został przez władze komunistyczne za wroga numer jeden w powiecie brzeskim.
W okresie kościelnych obchodów uroczystości Millenium Chrztu Państwa Polskiego doszło w Brzegu do konfrontacji pomiędzy władzą ludową a mieszkańcami miasta określanej mianem „Wydarzeń Brzeskich” lub „Pacyfikacji Brzeskiej”. Iskrą zapalną stało się siłowe usunięcie księży z tzw. „wikarówki” położonej przy Placu Zamkowym przy kościele św. Jadwigi. Wyniku wydarzeń jakie miały miejsce pomiędzy 25 a 27 maja 1966 r. w Brzegu aresztowano wg oficjalnych sprawozdań 82 osób. Kilkadziesiąt osób zostało dotkliwie pobitych przez oddziały ZOMO, 7 osób zostało skazanych na kilkuletnie więzienie, 28 zasądzono kary pieniężne. Była to największa próba sił pomiędzy władzą komunistyczną a społeczeństwem od okresu wydarzeń pomiędzy czerwcem 1958 a marcem 1968 r.
Oprócz pracy duszpasterskiej i działalności antysocjalistycznej ksiądz Makarski zasłynął jako budowniczy kościołów. W czasie jego 29 letniej posługi w Brzegu podniósł z wojennych ruin lub wzniósł od podstaw 13 świątyń. Dzięki Jego zaangażowaniu Kościołowi katolickiemu przekazany został a następnie odbudowany brzeski kościół św. Mikołaja.
Prałat Kazimierz Makarski zmarł w nocy z 16 na 17 lipca 1986 r. Jego pogrzeb zgromadził nieprzebrane rzesze mieszkańców miasta i powiatu, stając się manifestacją jedności z Kościołem. Wyrazem wdzięczności mieszkańców Brzegu za pracę duszpasterską oraz patriotyczne zaangażowanie księdza Makarskiego było nadanie po 1989 r. jednej z brzeskich ulic imienia księdza Kazimierza Makarskiego.
